Herkese Merhaba,
Yazımın başlığından da anlayacağınız gibi konumuz çocuklarımızın okula gitmek istememesi. Bizim maceramızı hemen anlatmaya başlayayım.
Doruk (oğlum) 2017 doğumlu yani şu anda 4,5 yaşında ve Eylül ayı itibari ile kreşe başladı. Aslında 3 yaşındayken verecektik ama malum corona virüsün ilk patladığı zamana denk geldi ve ertelemek zorunda kaldık.
Okulumuz eğitim açısından iyi, öğretmenlerimizde eğitim ve davranış olarak çok iyiler, fiziki şartlar süper yani kısaca okul seçimimiz iyi oldu. Her okulda olduğu gibi oryantasyon sürecimiz oldu bizimde. 1. gün yarım saat kaldı okulda. Çıkışta kıyamet kopardı ben eve gitmek istemiyorum diye ve o kadar zor eve götürdüm ki anlatamam. Bu durum beni sevindirmişti aslında okulunu sevdi işimiz kolay olacak diye. 2. gün 1 saat kaldı okulda ve bu sefer de çok mutlu çıktı sıkıntı yaşamadık. Bu 2 gün ben okulun içinde bekledim tabii ki. 3. gün öğretmenimizin yönlendirmesiyle kapıda vedalaştık, marketten sevdiğin bir şeyi alıp geleceğim diye söyleyerek ayrıldım kapıdan. Yaklaşık 3 saat kaldı okulda. Çıkışta bugün okulda çok kaldım sıkıldım dedi. Bir anda bende şimşekler çaktı, eyvah dedim geliyor gelmekte olan :). 3 günün ardından araya 2 günlük hafta sonu tatili girdi ve Doruk arada okula ne zaman gideceğini ve gitmek istediğini söyledi. Bu konuşmaları bende yine bir huzur ve mutluluk havuzunda yüzmeme neden oldu :).
Pazartesi sabah heyecanla kalktı giyindi ve mutlu bir şekilde okulun kapısından girdi. Artık tam gün kalacaktı. Gün boyunca okulla iletişim halinde oldum ve keyfinin yerinde olduğunu öğrendim, içim rahattı. Akşam okuldan aldığımda yine daha önce söylediği gibi okulda çok kaldığını, sıkıldığını ve beni özlediğini söyledi. Ben de okulda arkadaşlarıyla güzel vakit geçirdiğini, benimde onu özlediğimi ama akşamları kavuştuğumuzu anlatarak biraz rahatlatmaya çalıştım,
Salı sabah ağlayarak okula gitmek istemediğini söyledi. İşte korktuğum başıma gelmişti. Bir şekilde ikna edip üstünü giydirip okul kapısına gittik. Ancak bacaklarıma sarılıp içeri girmek istemedi. Öğretmeninden izin alarak bende içeriye girdim. Bana dolaplarını, ayakkabılarının olduğu yeri gösterdi ve sınıfına girdi. Ben sınıf kapısından onu izlemeye devam ederken öğretmenimiz artık vedalaşalım dedi. Oğlum ben gidiyorum okul bitince görüşürüz dememle sınıftan koşarak çıktı ve tekrar bana sarılarak ağlamaya başladı. Öğretmenimiz vedaları fazla uzatmayalım biz sakinleştiririz diyerek Doruğu aldılar bende arkama bakmadan çıktım. Çıktım ama bir anda salya sümük ağlamaya başladım. Ana yüreği nasıl dayanacaktı bu duruma? Diğer günlerde de aynı senaryo yaşandı ilk hafta. Ağlasa da kapıdan bırakıp gittim işe mecburen.
2. hafta hasta oldu bizimkisi ve evde kaldı. Bu arada öğretmenini çok özlediğini, okula gitmek istediğini söyledi birkaç kere. İlk günden beri öğretmenini çok seviyor neyseki.
3. hafta yine akşamdan başlıyordu okula gitmek istemediğini söylemeye. Ama bu haftamız biraz daha rahat geçti diyebilirim.
4. hafta 2 gün okula gitti ve tekrar hasta oldu. Okula yeni başlayan çocuklarda kaçınılmaz bir durum bu hastalık.
5. haftamızda yani bu hafta çok zorlamasa da bizi yine okula gitmek istemiyorumlara devam etti. Yalnız dün gece yani perşembe gecesi uykudan 3 kere ağlayarak uyandı ve gitmek istemediğini söyledi. Bu farklı bir durumdu ve tedirgin oldum. Sabah kalktık ve yine mutsuzdu ağlayarak gitmek istemediğini söyledi ve okula suratı asık bir şekilde girdi. İşe geldikten sonra hemen öğretmenini aradım ve bir önceki gün Doruk'u rahatsız eden herhangi bir durum olup olmadığını sordum. Öğretmeni negatif bir durum gözlemlemediğini ancak gün içinde onunla konuşacağını söyledi. Beklemedeyim...
Doruk arkadaşlık etmeyi oynamayı çok seven bir çocuk. Okul ortamına çok çabuk adapte olabileceğini düşünmüştüm ama düşündüğüm gibi olmadı. Evdeki rahat kuralsız ortamdan uzaklaşmak, alışkanlıkların değişmesi çocuklara zor geliyor. Düşünsenize bizim bile belli alışkanlıklarımız değişmek zorunda kaldığında kendimizi değişik duygular içinde buluruz. Onlar daha minicik ve ilk defa böyle bir durumla karşılaşıyorlar. Bu durumda yeni hayata alışabilmesi için biz ebeveynlerin kararlı olması lazım. Bu biraz zor ve duygusal olarak bizleri yıpratan bir süreç. Ancak illa ki okula başlayacak bu çocuklar ve kaç yaşında olursa olsun bu tepkileri verecekler. O yüzden okula başlatılan çocuğun çok üzülüyor, çok ağlıyor diye okuldan alınmasını doğru bulmuyorum ki bu sadece benim fikrim değil bu işin uzmanları da bu şekilde söylüyorlar.
Bizim okul maceramız böyle başladı. Gelişmeleri zaman buldukça burada paylaşacağım. Sizlerde tecrübelerinizi ve şu anda aynı durumu yaşıyorsanız benimle paylaşın olur mu?
Sağlıcakla kalın hoşçakalın :)
Yorumlar
Yorum Gönder